Recently updated articles across all categories
Je kent het wel: je zapt laat op de avond, komt langs een kanaal met een dubieuze naam, en voor je het weet zit je naar "stoute meiden" te kijken. Is het nog tv of eigenlijk gewoon betaalde fantasie met een dun verhaaltje eromheen? Stoute Meiden TV valt precies in die grijze zone waar reality, bel-tv en soft-erotiek elkaar ontmoeten. Geen Netflix-kwaliteit, maar wél iets waar mensen massaal op blijven hangen als ze alleen op de bank zitten. In Nederland hebben we een lange traditie van dit soort nachtelijke belprogramma's met meiden die zogenaamd "live" zitten te wachten tot jij belt of appt. Soms wordt het gebracht als reality-achtig, met "echte" meiden, "echte" gesprekken en zogenaamd spontane situaties. Maar hoe echt is dat? Wie kijkt hiernaar? En vooral: is Stoute Meiden TV de moeite waard om bewust op te zetten, of is het puur guilty pleasure-zapvoer? Laten we eerlijk zijn: dit is geen kwaliteitsdrama. Maar als je wil snappen wat dit soort tv doet, hoe het werkt, en of jij er iets aan hebt (of juist ver bij vandaan moet blijven), dan ben je hier goed.
Stel je voor: je zit met je ouders op de bank, je zet een nieuwe hitserie aan en na vijf minuten ligt er al iemand kreunend tegen een muur geplakt. Tja. Welkom in de wereld van moderne tv-erotiek. Erotiek in series is tegenwoordig overal. Van Netflix tot Videoland, van arthouse-achtige dramas tot ordinaire guilty pleasures. Soms is het zwoel en spannend, soms ongemakkelijk en soms gewoon: waarom kijken we hier drie minuten naar? Maar eerlijk is eerlijk: we klikken er massaal op. Series als *Bridgerton*, *Euphoria*, *Sex/Life* en *Nieuwe Buren* worden juist besproken om die scènes waar je óf van geniet, óf er half achter je kussen naar zit te gluren. In deze gids duiken we niet preuts, maar ook niet porno-technisch in de wereld van erotiek in tv-series. Waarom zit er zoveel seks in? Wanneer voegt het echt iets toe aan het verhaal, en wanneer voelt het als trucje om kijkcijfers te scoren? En wat kun je verwachten als je gewoon “lekker een serie wil kijken” zonder dat je hele woonkamer in een Fifty Shades-set verandert? Nou ja... laten we het erover hebben.
Stel je voor: je zit in je joggingbroek op de bank, haar in een knot die betere tijden heeft gekend, en voor je neus loopt iemand in een jurk waar je huur van een half jaar in zit. Dat is een beetje de magie van modeprogramma's: je voelt je tegelijk underdressed en mega geïnspireerd. Mode op tv is al lang niet meer alleen die stijve catwalk op FashionTV waar niemand lacht. We hebben nu reality, makeovers, afvalrondes, jurkenstress, stylistendrama en kandidaten die in tranen uitbarsten omdat hun glittertop het niet heeft gehaald. En stiekem smullen we daarvan. Of je nou echt gek bent op kleding of gewoon graag meekijkt hoe anderen compleet over de top gaan met pailletten. In Nederland doen we daar vrolijk aan mee. Van "Say Yes to the Dress Benelux" tot "Hotter Than My Daughter", van stylingprogramma's bij RTL tot modereality op Netflix: er is altijd wel ergens iemand in paniek omdat de rits niet dicht wil. In deze gids duiken we in de wereld van modeprogramma's: welke soorten heb je, wat is leuk om te kijken, en vooral: welke shows zijn het waard om je avond voor vrij te houden?
Stel je voor: je zit rustig op de bank, afstandsbediening in de hand, en ineens vliegen er trucks met gigantische banden door je beeld. Niet zomaar trucks, maar monstertrucks die salto's maken, auto's verpletteren en het publiek laten gillen. Dat dus. Dat is Monster Jam op tv. Ik geef het eerlijk toe: de eerste keer dat ik het langs zag zappen, dacht ik echt: "Wat ís dit voor overdreven lawaaishow?" Vijf minuten later zat ik rechtop. Tien minuten later zat ik half mee te schreeuwen. En voor ik het wist, was ik YouTube-clips aan het zoeken en in de tv-gids aan het checken wanneer het weer op tv zou zijn. Monster Jam is zo'n programma dat je eigenlijk een keer per ongeluk moet zien om te snappen waarom het zo lekker wegkijkt. Het is groot, luid, totaal over de top... en daardoor juist perfect voor een avondje verstand-op-nul-kijken. In deze gids duiken we in de tv-versie van Monster Jam: waar je het in Nederland kunt zien, waarom het zo verslavend is en of het ook leuk is als je normaal níet van autosport houdt.
Stel je voor: je ploft neer op de bank, snacks klaar, afstandsbediening in de aanslag... en dan begint het eindeloze scrollen. Twintig minuten verder, nog niks gekozen, humeur al half weg. Herkenbaar? Dan heb je dus dringend Videoland kijktips nodig. Videoland is in Nederland eigenlijk een soort snoepwinkel: veel meer lekkers dan je in één keer aankan, maar ook spul waarvan je denkt: ja, leuk, maar niet vanavond. Tussen alle reality, crime, drama en docu’s zitten verrassend veel series en films die je óf nooit ziet langskomen, óf waarvan je denkt: zal wel weer zo’n dertien-in-een-dozijn-ding zijn. En dat is nou ja, best wel zonde. In dit stuk duiken we niet in de zoveelste top 10, maar in echte kijktips: wat werkt op een doordeweekse dinsdag, welke serie je weekend verdient, welke reality stiekem verslavender is dan je wilt toegeven, en welke verborgen pareltjes je gewoon een keer moet proberen. Zodat jij minder scrolt en meer kijkt. Want eerlijk: daar is Videoland toch voor bedoeld.
Stel je voor: je ploft op de bank, afstandsbediening in de hand, en Videoland gooit je een muur van tegels voor. Nieuwe thrillers, true crime, Nederlandse drama's, reality, internationale titels... en jij denkt: ja leuk, maar *wat* moet ik nou kijken? 2024 is eigenlijk best wel een sterk jaar voor Videoland, maar je moet net weten waar je moet zoeken. In deze gids loop ik met je langs de beste Videoland series van 2024: verse titels, seizoenen die dit jaar terugkeerden én een paar oudere parels die in 2024 ineens overal in de WhatsApp-groepen rondgaan. We gaan van rauw Nederlands drama naar glossy reality, van misdaad tot comedy. Geen droge lijstjes, maar gewoon: wat is de moeite waard, voor wie, en wanneer je beter kunt doorscrollen. Of je nou iemand bent die alles meteen wil bingen in één weekend, of juist elke avond één aflevering pakt met een kop thee (of glas wijn, laten we eerlijk zijn) - hier zit iets tussen dat precies past bij jouw kijkbui. Laten we Videoland 2024 even netjes voor je uitpluizen.
Stel je voor: iemand gaat keihard onderuit op een begrafenis, iedereen schrikt... en jij moet lachen. Dat gevoel, dat lichte schuldgevoel-gemixte-met-grinnik, dát is precies waar zwarte humor series mee spelen. Het is humor over dood, ellende, ongemak en alles wat je oma "niet gepast" zou noemen. En toch zijn dit vaak de series waar je het hardst om moet lachen. Zwarte humor is niet voor iedereen, en dat is ook eigenlijk wel lekker. Het zijn series die net even verder gaan, die je laten denken: "mag dit wel?" terwijl je ondertussen de volgende aflevering al aanklikt. In een tijd waarin alles netjes en veilig moet, is het gewoon heerlijk om een serie te kijken die nergens omheen draait en lekker hard gaat op taboes. In deze gids duiken we in de wereld van zwarte humor series: van Nederlandse pareltjes tot internationale klassiekers die je op Netflix, Videoland of NPO Start kunt vinden. Welke zijn echt de moeite waard, wat is te heftig, en waar begin je als je nieuw bent in dit hoekje van comedyland? Pak iets te snacken, dit wordt een vrolijk ongemakkelijke rit.
Weet je nog, dat gevoel van vroeger als je na het eten voor de buis kroop en "Kuifje" begon? Geen keuzestress, geen algoritmes, gewoon de omroep die bepaalde wat er kwam - en wij die braaf klaarzaten. "Planeet Kuifje" is precies die wereld: een universum waarin Hergé's stripverhalen, klassieke tekenfilms en moderne verfilmingen samenkomen tot één grote tv-ervaring. Voor Nederlandse kijkers is Kuifje nooit helemaal weggeweest. Van de Frans-Canadese tekenfilmserie die in de jaren 90 regelmatig opdook op de publieke omroep, tot de Spielberg-film die bij RTL en op streamingdiensten rondzweeft: Kuifje blijft terugkeren op ons scherm. Maar hoe leeft die "Planeet Kuifje" anno 2024 nog op lineaire tv én streaming? Waar kun je hem nu kijken, hoe verhouden de moderne versies zich tot de klassieke animatie, en waarom voelt Kuifje eigenlijk zó vertrouwd, zelfs voor nieuwe generaties? In dit artikel duiken we in de tv-geschiedenis van Kuifje, kijken we naar het huidige aanbod in Nederland en vergelijken we het ouderwetse wekelijkse kijken met het moderne bingewatchen. Trek je denkbeeldige plusfour aan, pak een kop thee, en stap aan boord van de raket naar Planeet Kuifje.
Stel je voor: je zit op de bank met je telefoon in je hand, een laptop op tafel en op de tv start een documentaire over... precies die apparaten die je leven domineren. Klinkt een beetje meta, toch? Toch zijn technologie documentaires op dit moment misschien wel de meest verslavende vorm van non-fictie op tv en streaming. Of het nou gaat om hackers die banken platleggen vanuit een rommelige studentenkamer, de opkomst van Big Tech in Silicon Valley of een Nederlandse startup die denkt de wereld te gaan veranderen met een app: we kunnen er moeilijk vanaf blijven. En ergens is dat logisch. Deze verhalen gaan niet over verre oorlogen of onbekende stammen, maar over spullen die in je broekzak zitten en bedrijven die elke dag aan je data trekken. In Nederland heb je keuze genoeg: van NPO-documentaires over algoritmes en privacy tot internationale series op Netflix die de schaduwkant van social media uitlichten. Maar waarom werken deze verhalen zo goed? En welke moet je nou echt gezien hebben als je een beetje bij wilt blijven in het gesprek aan de koffietafel op kantoor? Laten we daar eens, nou ja, even goed voor gaan zitten.
Stel je voor: je zet “even iets op” voor het slapengaan en drie afleveringen later betrap je jezelf erop dat je half Vlaams begint te praten. Dat is precies wat Vlaamse series op Videoland met je doen. Het begint onschuldig, met een zacht accent en wat trager tempo, en voor je het weet zit je midden in familiedrama’s, duistere thrillers en herkenbare humor die stiekem dichterbij voelt dan heel veel Amerikaanse series. Vlaamse fictie is eigenlijk al jaren een goudmijn, maar in Nederland hebben we die schatkist best wel lang een beetje genegeerd. Tot streaming kwam. En Videoland heeft zich nou ja, behoorlijk ontpopt als een soort snoepwinkel voor wie Vlaamse series wil ontdekken. Van ijzingwekkende misdaadverhalen tot warme dorpsreeksen die voelen als een lang weekend bij de buren over de grens. In dit stuk neem ik je mee langs de Vlaamse series die je nu op Videoland kunt vinden, wat je absoluut moet proberen, welke titels een beetje verstopt zitten, en welke je beter bewaart voor een dag waarop je de gordijnen dichttrekt en je telefoon op stil zet.
Sommige oorlogsdocumentaires kijk je, knik je bij, en vergeet je een week later weer. "The Longest Day" hoort niet in die categorie. Deze documentaire kruipt onder je huid, blijft in je hoofd rondzingen en maakt het bijna ongemakkelijk om daarna gedachteloos door te zappen. Waarom is dat? Omdat hij iets doet wat veel andere D-Day-verhalen niet meer voor elkaar krijgen: hij maakt van een overbekende historische datum weer een persoonlijke, schrijnende en soms verrassend intieme ervaring. In een tijd waarin je op Netflix, NPO Start en YouTube wordt overspoeld met WOII-content, moet een documentaire echt iets extra's hebben om op te vallen. "The Longest Day" doet dat niet met spektakel, maar met focus, detail en menselijkheid. Of je nu een doorgewinterde geschiedenisnerd bent of gewoon iemand die op zoek is naar een sterke docu voor de zaterdagavond: deze film heeft iets te vertellen. En dat voel je - in de verhalen, in de keuzes van de makers, en in de manier waarop de dag van 6 juni 1944 opnieuw tot leven komt.
Je zit op de bank, dekentje, kop thee. En toch sta je ineens op een markt in Bangkok, loop je door de mist in de Schotse Highlands of dobber je mee op een gammel bootje op de Amazone. Zonder koffer, zonder vertraging op Schiphol. Dat is precies het rare, magische van reisdocumentaires: je beweegt geen centimeter, maar je wereld wordt groter. Op Nederlandse tv en streaming is het aanbod tegenwoordig best wel overweldigend. Van de charmante chaos van Floortje Dessing tot de bedachtzame rust van "Onze man in…" en de rauwe eerlijkheid van internationale docu’s op Netflix. Maar waarom grijpen we juist naar die programma’s waarin iemand anders op pad gaat, terwijl wij thuisblijven? Is het alleen maar escapisme, of gebeurt er iets interessanters? In deze gids duiken we in de wereld van reisdocumentaires zoals je ze nu op NPO, RTL, Videoland en Netflix vindt. Wat maakt een serie als "Floortje naar het Einde van de Wereld" zo verslavend? Waarom werkt de ene presentator als een magneet en voelt de ander als een toeristische folder? En hoe herken je de pareltjes tussen alle mooi gefilmde, maar lege plaatjes? Laten we op reis gaan, zonder je huis uit te hoeven.
Stel je voor: je opent Disney+ voor “even één aflevering” en drie uur later zit je nog steeds. Niet door die oude Disney-klassiekers, maar door series waar je een paar jaar geleden nog nooit van had gehoord. The Bear. Only Murders in the Building. Andor. Loki. Dat zijn de Disney+ Originals die je eigenlijk telkens weer terug de app in trekken. Disney+ begon ooit als het thuis van Marvel, Star Wars en prinsessenjurken, maar inmiddels is het in Nederland best wel uitgegroeid tot een serieuze serieverslinder-machine. Dankzij de Star-sectie is het niet meer alleen een platform voor kinderen, maar ook voor iedereen die houdt van scherpe comedy, gelaagde drama’s en verrassend goede docu’s. Van prestige-series die zo in het rijtje met HBO en Netflix passen tot comfort-kijkvoer waar je na een lange werkdag in wegzakt. In deze gids lopen we langs de verschillende soorten Disney+ Originals die in Nederland te streamen zijn, welke je écht een kans moet geven, en hoe je voorkomt dat je blijft hangen bij alleen Marvel en Star Wars terwijl er achterin de catalogus kleine pareltjes op je wachten.
Stel je Nederland voor zónder SBS6. Geen Hart van Nederland om tien uur, geen rad van fortuin dat elke avond draaide, geen Shownieuws dat de roddels samenvatte voordat je naar bed ging. Klinkt leeg, toch? Toch was dat precies de situatie begin jaren 90: Nederland leefde vooral op Nederland 1, 2, 3 en een beetje RTL. SBS6 kwam binnen als de brutale nieuwkomer die aan de deur van het televisielandschap rammelde: "Mag het wat volkser, wat losser en vooral wat gezelliger?" Niet hoogdravend, wel herkenbaar. Waar RTL de glanzende glamour had, koos SBS6 voor de keukentafel, de woonkamer en de bouwmarkt. In dit verhaal duiken we niet in droge jaartallen, maar in hoe SBS6 écht is ontstaan: de deals, de misrekeningen, de hits, de missers en de manier waarop de zender het Nederlandse kijkritme blijvend heeft veranderd. Van de eerste uitzending in 1995 tot het streamingtijdperk van 2024: hoe werd SBS6 de zender van ‘gewoon Nederland’ - en wat betekent dat vandaag de dag nog?
Stel je voor: je ploft op de bank, afstandsbediening in de hand, en dan die beruchte vraag: "Wat zullen we kijken?" Je scrolt, scrolt nog wat verder en voor je het weet is het half uur later en kijk je... niks. Herkenbaar? Videoland is de laatste tijd echt aan het knallen met nieuwe content, maar je moet net even weten waar je moet zijn. In plaats van de zoveelste avond eindeloos door tegeltjes te bladeren, neem ik je mee langs de verse aanwinsten, de titels waar nu over gepraat wordt en de dingen die je makkelijk over het hoofd ziet. Van nieuwe Nederlandse dramaseries en crime docu's tot reality waar je hersenen zachtjes van gaan pruttelen, in de goede zin van het woord. En ja, ook een paar guilty pleasures waar je officieel misschien "nee" tegen zegt, maar stiekem allang "ja" tegen hebt gefluisterd. We duiken in wat er nú nieuw en trending is op Videoland, hoe je de verborgen parels vindt en wat je absoluut moet aanzetten als je gewoon een lekkere, luie bingewatch-dag plant. Bank klaar? Dekentje erbij? Gaan we.
Stel je voor: je zit op de bank, afstandsbediening in de hand, en je ziet in de gids iets als: "Nieuwe aflevering om 23:45,5 + x + 2". Je denkt: pardon, wat? Sinds wanneer is tv-kijken hogere wiskunde geworden? Toch zie je dit soort rare tijdsaanduidingen eigenlijk steeds vaker terug, vooral als je zapt tussen lineaire tv, terugkijk-apps en streamingdiensten. Die rare formule "23:45,5+x+2" voelt een beetje als hoe tv nu werkt: een basisstarttijd, een beetje vertraging, wat uitloop, plus nog wat extra omdat het vorige programma uitliep. En dan hebben we het nog niet eens over streaming, waar tijd helemaal vloeibaar is. Je kijkt wanneer je wil, pauzeert waar je wil, en voordat je het weet is het half drie 's nachts. In deze gids duiken we in die verwarrende mix van zendtijden, uitloop, streaming-algoritmes en waarom je favoriete serie nooit precies start op het moment dat de gids belooft. Geen wiskundeles, wel een nuchtere kijk op hoe laat tv nou eigenlijk echt begint - of je nu op NPO, RTL, Videoland, Netflix of Disney+ hangt.
Stel je voor: je komt thuis na een lange dag, je trekt je joggingbroek aan, ploft op de bank, zet de tv aan... en daar is hij weer: Doug Heffernan met een zak chips en een halfbakken plan. En eerlijk is eerlijk, je blijft hangen. Alwéér. The King of Queens is zo'n serie waar je nooit bewust voor gaat zitten, maar die je ineens drie afleveringen verder heeft gesleurd terwijl je eigenlijk alleen maar "even" wilde zappen. Het is die typische jaren 90/00-sitcom met lachband, simpele verhaallijntjes en herkenbare ruzies over schoonfamilie, geld en wie de afwas moet doen. Maar dan met Kevin James die alles net een tikje lomper maakt dan je zelf ooit zou durven zijn. In Nederland is het zo'n vaste waarde geworden op tv dat je bijna zou denken dat het in het basispakket van het leven zit: water, brood, wifi en The King of Queens-herhalingen. Maar is het anno nu nog de moeite waard om bewust te kijken, of is het meer achtergrondgeluid terwijl je op je telefoon zit? Laten we er even lekker op de bank voor gaan zitten.
Stel je voor: het is net over elven, je zapt wat doelloos langs de zenders en ineens sta je midden in een liefdesoorlog op een podium. Geen keurige datingstudio, geen zachte achtergrondmuziek, maar kandidaten die letterlijk en figuurlijk het podium pakken om voor de liefde te vechten. Dat is het gevoel dat je krijgt bij **"11:20 Strijders voor de Liefde On Stage"**. Dit is zo'n programma waar je even aan begint "voor de lol" en dan drie afleveringen later nog steeds zit. Het is reality, het is theater, het is een beetje ongemakkelijk en ergens ook heel lief. De kandidaten zijn niet van dat perfect-gefilterde Instagram-type, maar mensen die best wel wat hebben meegemaakt in de liefde en nu denken: oké, dan maar zo. Op een podium. Voor publiek. En voor ons, vanaf de bank. Als je houdt van programma's als *First Dates*, *Boer Zoekt Vrouw* of de soms wat hysterische energie van *Temptation Island*, dan is dit zo'n titel waar je even op moet letten. Niet omdat alles zo netjes klopt, maar juist omdat het zo heerlijk rommelig menselijk is.
Stel je voor: het is 21:00, de afwas staat te drogen, telefoon op stil, en op tv begint precies op dat moment een aflevering van *Classic Albums*. Geen scrollgedrag, geen keuzestress, gewoon zitten en kijken. Dat is nou die oude tv-magie die ik best wel mis in deze tijd van oneindig zappen door apps. *Classic Albums* is zo'n serie die eigenlijk gemaakt lijkt voor dat vaste tijdstip. Je weet: om negen uur duik je een album in dat de popgeschiedenis heeft veranderd. De hoes, de studioverhalen, de ruzies, de geniale ingevingen die toevallig om drie uur 's nachts ontstonden - alles komt langs. Het is geen snelle snack-tv, maar zo'n programma waar je vanzelf rechtop van gaat zitten. In Nederland duikt de serie regelmatig op bij de NPO of op themakanalen, vaak precies in dat vertrouwde 21:00-slot. En eerlijk gezegd: daar hoort het ook. Dit is van die televisie waar je een avond omheen plant. Net zoals vroeger met *TopPop* of *Countdown*, maar dan met de luxe van terugkijken als je een keer niet kunt. De charme zit 'm in dat vaste ritueel, én in de verhalen achter die platen die je al je hele leven kent.
Stel je voor: je zet “even iets makkelijks” op na het eten, een documentaire over plastic of de zee. Anderhalf uur later zit je met koude pasta naast je op de bank, je zoekgeschiedenis vol met “duurzame energie Nederland” en “hoe erg is vliegen eigenlijk”. Milieudocumentaires doen iets geks met je: ze zijn tegelijk oncomfortabel en verslavend. De laatste jaren zijn ze niet meer weg te denken van tv en streaming. Van NPO 2 op zondagavond tot Netflix en Videoland: overal duiken klimaatreeksen, plastic-docu’s en natuurseries met een donker randje op. En ja, soms voelt het alsof je een morele tik op je vingers krijgt als je daarna toch weer een weekendje Barcelona boekt. In deze gids duiken we in milieudocumentaires zoals je ze als Nederlandse kijker voorgeschoteld krijgt: op de publieke omroep, bij de commerciële zenders en op de grote streamers. Welke titels maken indruk, welke herhalen vooral bekende plaatjes, en waarom zijn sommige producties zo confronterend dat je bijna weg wilt zappen? En misschien nog spannender: maken ze ons echt anders, of vooral ongerust?