Stel je voor: je zit op de bank, afstandsbediening in de hand, en je ziet in de gids iets als: "Nieuwe aflevering om 23:45,5 + x + 2". Je denkt: pardon, wat? Sinds wanneer is tv-kijken hogere wiskunde geworden? Toch zie je dit soort rare tijdsaanduidingen eigenlijk steeds vaker terug, vooral als je zapt tussen lineaire tv, terugkijk-apps en streamingdiensten. Die rare formule "23:45,5+x+2" voelt een beetje als hoe tv nu werkt: een basisstarttijd, een beetje vertraging, wat uitloop, plus nog wat extra omdat het vorige programma uitliep. En dan hebben we het nog niet eens over streaming, waar tijd helemaal vloeibaar is. Je kijkt wanneer je wil, pauzeert waar je wil, en voordat je het weet is het half drie 's nachts. In deze gids duiken we in die verwarrende mix van zendtijden, uitloop, streaming-algoritmes en waarom je favoriete serie nooit precies start op het moment dat de gids belooft. Geen wiskundeles, wel een nuchtere kijk op hoe laat tv nou eigenlijk echt begint - of je nu op NPO, RTL, Videoland, Netflix of Disney+ hangt.
Stel je Nederland voor zónder SBS6. Geen Hart van Nederland om tien uur, geen rad van fortuin dat elke avond draaide, geen Shownieuws dat de roddels samenvatte voordat je naar bed ging. Klinkt leeg, toch? Toch was dat precies de situatie begin jaren 90: Nederland leefde vooral op Nederland 1, 2, 3 en een beetje RTL. SBS6 kwam binnen als de brutale nieuwkomer die aan de deur van het televisielandschap rammelde: "Mag het wat volkser, wat losser en vooral wat gezelliger?" Niet hoogdravend, wel herkenbaar. Waar RTL de glanzende glamour had, koos SBS6 voor de keukentafel, de woonkamer en de bouwmarkt. In dit verhaal duiken we niet in droge jaartallen, maar in hoe SBS6 écht is ontstaan: de deals, de misrekeningen, de hits, de missers en de manier waarop de zender het Nederlandse kijkritme blijvend heeft veranderd. Van de eerste uitzending in 1995 tot het streamingtijdperk van 2024: hoe werd SBS6 de zender van ‘gewoon Nederland’ - en wat betekent dat vandaag de dag nog?
Stel je voor: je zit rustig op de bank, afstandsbediening in de hand, en ineens vliegen er trucks met gigantische banden door je beeld. Niet zomaar trucks, maar monstertrucks die salto's maken, auto's verpletteren en het publiek laten gillen. Dat dus. Dat is Monster Jam op tv. Ik geef het eerlijk toe: de eerste keer dat ik het langs zag zappen, dacht ik echt: "Wat ís dit voor overdreven lawaaishow?" Vijf minuten later zat ik rechtop. Tien minuten later zat ik half mee te schreeuwen. En voor ik het wist, was ik YouTube-clips aan het zoeken en in de tv-gids aan het checken wanneer het weer op tv zou zijn. Monster Jam is zo'n programma dat je eigenlijk een keer per ongeluk moet zien om te snappen waarom het zo lekker wegkijkt. Het is groot, luid, totaal over de top... en daardoor juist perfect voor een avondje verstand-op-nul-kijken. In deze gids duiken we in de tv-versie van Monster Jam: waar je het in Nederland kunt zien, waarom het zo verslavend is en of het ook leuk is als je normaal níet van autosport houdt.
Stel je voor: je zit met je ouders op de bank, je zet een nieuwe hitserie aan en na vijf minuten ligt er al iemand kreunend tegen een muur geplakt. Tja. Welkom in de wereld van moderne tv-erotiek. Erotiek in series is tegenwoordig overal. Van Netflix tot Videoland, van arthouse-achtige dramas tot ordinaire guilty pleasures. Soms is het zwoel en spannend, soms ongemakkelijk en soms gewoon: waarom kijken we hier drie minuten naar? Maar eerlijk is eerlijk: we klikken er massaal op. Series als *Bridgerton*, *Euphoria*, *Sex/Life* en *Nieuwe Buren* worden juist besproken om die scènes waar je óf van geniet, óf er half achter je kussen naar zit te gluren. In deze gids duiken we niet preuts, maar ook niet porno-technisch in de wereld van erotiek in tv-series. Waarom zit er zoveel seks in? Wanneer voegt het echt iets toe aan het verhaal, en wanneer voelt het als trucje om kijkcijfers te scoren? En wat kun je verwachten als je gewoon “lekker een serie wil kijken” zonder dat je hele woonkamer in een Fifty Shades-set verandert? Nou ja... laten we het erover hebben.
Weet je nog, dat gevoel van vroeger als je na het eten voor de buis kroop en "Kuifje" begon? Geen keuzestress, geen algoritmes, gewoon de omroep die bepaalde wat er kwam - en wij die braaf klaarzaten. "Planeet Kuifje" is precies die wereld: een universum waarin Hergé's stripverhalen, klassieke tekenfilms en moderne verfilmingen samenkomen tot één grote tv-ervaring. Voor Nederlandse kijkers is Kuifje nooit helemaal weggeweest. Van de Frans-Canadese tekenfilmserie die in de jaren 90 regelmatig opdook op de publieke omroep, tot de Spielberg-film die bij RTL en op streamingdiensten rondzweeft: Kuifje blijft terugkeren op ons scherm. Maar hoe leeft die "Planeet Kuifje" anno 2024 nog op lineaire tv én streaming? Waar kun je hem nu kijken, hoe verhouden de moderne versies zich tot de klassieke animatie, en waarom voelt Kuifje eigenlijk zó vertrouwd, zelfs voor nieuwe generaties? In dit artikel duiken we in de tv-geschiedenis van Kuifje, kijken we naar het huidige aanbod in Nederland en vergelijken we het ouderwetse wekelijkse kijken met het moderne bingewatchen. Trek je denkbeeldige plusfour aan, pak een kop thee, en stap aan boord van de raket naar Planeet Kuifje.
Stel je voor: het is 2011. Je zet om 20.00 uur automatisch Nederland 1 aan, je telefoon is nog geen verlengstuk van je hand, en "uitzending gemist" voelt als een luxe noodoplossing in plaats van je standaard manier van kijken. RTL Boulevard staat dagelijks aan bij het eten, Boer zoekt Vrouw is hét gesprek op kantoor en Wie is de Mol? is nog gewoon een lineair evenement waar je niet bij durft te zappen. Dat Nederland bestaat echt nog, en het leeft prachtig voort in het SKO Jaarrapport 2011. In dat rapport zie je heel mooi wat tv-kijkend Nederland toen deed: wanneer we keken, hoelang, naar welke zenders, en vooral ook: hoe weinig we nog uitgesteld of online keken vergeleken met nu. Het was het laatste tijdperk waarin lineaire televisie nog echt de baas was in de huiskamer. In deze terugblik duiken we in dat 2011, aan de hand van de cijfers van Stichting KijkOnderzoek, maar ook met een beetje nostalgie van iemand die nog altijd graag gewoon op tijd inschakelt. Wat keken we, hoe keken we, en wat zegt dat over hoe we nu tv beleven?
Stel je voor: het is een zwoele zomeravond, de gordijnen half dicht, kratje bier koud, chips op tafel. Op straat hoor je al een paar toeterende auto’s, maar binnen is het stil. Iedereen wacht op dat ene muziekje, die tune van de uitzending die je al jaren kent. Dan verschijnt het beeld: de oranje massa in het stadion, de analist die je al sinds je jeugd ziet, het volkslied dat nét iets te hard uit de tv-speakers knalt. Dat is tv + Oranje. Niet zomaar voetbal, maar een heel ritueel dat zich in je huiskamer afspeelt. In een tijd waarin we alles terug kunnen kijken, doorspoelen en bingen, is Oranje op tv één van de laatste momenten waarop Nederland nog massaal tegelijk voor de buis zit. Je voelt het aan alles: dit is geen losse wedstrijd, dit is een tv-evenement. Van Studio Sport tot de EK-talkshows, van de reclameblokken tot de voorbeschouwing met oude fragmenten van ’88 en ’98: het hoort er allemaal bij. In deze wereld van streaming en algoritmes blijft Oranje op televisie een soort nationale afspraak. En eerlijk gezegd: dat is best wel lekker vertrouwd.
Stel je voor: het is half acht, de afwas staat te weken, en ergens in de verte hoor je die oude tune van het Achtuurjournaal. Je voelt het meteen: dit is zo'n echte TV-avond. Niet zomaar wat doelloos zappen, maar echt: vanavond. Dat woord dat vroeger de hele dag kleur gaf. "Vanavond is Studio Sport", "vanavond begint een nieuwe serie", "vanavond komt hij eindelijk op TV". In een tijd waarin je alles altijd en overal kunt kijken, is "vanavond" eigenlijk een beetje een eigenwijs woord geworden. Streamingdiensten roepen: kijk wanneer je wilt. Maar lineaire TV fluistert nog steeds verleidelijk: kijk met ons, nu, tegelijk met iedereen. En als je eerlijk bent: dat heeft best wel iets. De spanning van een live finale, het gevoel dat heel Nederland dezelfde grap hoort, dezelfde plottwist ziet, op precies hetzelfde moment. In deze gids duiken we in dat gevoel. Wat betekent "vanavond" anno nu nog in TV-land? Waarom plannen we nog steeds onze avond om een programma heen, terwijl alles on demand is? En hoe combineer je die oude TV-rituelen met het gemak van streaming zonder gek te worden van keuzestress?
Stel je voor: het is donderdagavond, 20.29 uur. Je rent nog snel naar de wc, zet koffie, pakt chips, want om 20.30 uur begint je favoriete programma. Te laat is te laat, terugspoelen kan niet, en als de telefoon gaat, neem je niet op. Dat was jarenlang de heilige tijdlijn van TV-kijken. Vergelijk dat eens met nu. Je ligt op zondagmiddag in bed, zet een serie aan op je tablet, pauzeert halverwege voor de deurbel, kijkt verder in de trein en rondt de aflevering af op de bank. Dezelfde aflevering, compleet andere beleving. De lineaire tijdlijn is ingeruild voor jouw persoonlijke tijdlijn. Die verschuiving - van vaste uitzendtijd naar kijken-op-jouw-moment - heeft niet alleen ons kijkgedrag veranderd, maar ook hoe programma's worden gemaakt, verteld en besproken. In talkshows, dramaseries, talentenjachten, zelfs het Journaal: overal speelt de tijdlijn tegenwoordig een hoofdrol. In hoe wij kijken, hoe makers denken en hoe zenders proberen onze aandacht vast te houden in een wereld waarin "vanavond om 20.30 uur" eigenlijk steeds minder vanzelfsprekend is.
Stel je voor: je zit gewoon op de bank, chips in de hand, en binnen tien seconden voelt het alsof je midden in een stadion staat met tienduizenden schreeuwende fans om je heen. Dat is precies wat er gebeurt als je 'Muse – Live at Rome Olympic Stadium' opzet. Dit is geen simpele concertregistratie, dit is een audiovisuele aanval op je zintuigen. In de beste betekenis van het woord. Als je van tv-registraties van concerten houdt, of gewoon graag iets spectaculairs op je scherm ziet, dan is dit zo'n titel die je eigenlijk minstens één keer per jaar moet afstoffen. De lichten, de lasers, de bizarre visuals, en dan die dikke sound van Muse... Het voelt alsof je tv even probeert te bewijzen dat hij meer kan dan alleen talkshows en quizzen uitzenden. In Nederland duikt deze show regelmatig op bij streamingdiensten en in het aanbod van muziekzenders. En eerlijk: dit is zo'n perfecte zaterdagavond-keuze als je geen zin hebt in weer een serie, maar wel wilt bingen. Alleen dan binge je nummers in plaats van afleveringen. En ja, je buren gaan meehoren. Nou ja, pech voor hen.